Ik heb een gevoel, een uniek gevoel.

En mischien dat jij snapt wat ik bedoel.

't Is een bepaalde sfeer, een diep gevoel.

Een gevoel dat terug gaat tot in the old school.

Het is hiphop, de pure hiphop.

De funkie stijl die alle andere shit klopt.

Het gevoel is wel oud maar krachtig,

ik neem je mee terug naar 1982.

M'n neef en ik begonnen samen met graffiti,

we waren nog jong maar we gingen al city.

Dag en nacht waren wij daarmee bezig,

op elke muur was onze naam aanwezig.

En toen zagen we New York op T.V.,

een maakten onze eerste peace op de O.S.G.

En negentien drie en vieren tachtig,

god kolere die shit was prachtig.

Ik zie het nog helemaal voor me, glashelder,

de Amsterdamse grafische school, de kelder.

De plek voor breakdance en electric boogie

en de rest van de school stond te kijken in een hoekie.

Sommigen begonnen toen te rappen in die tijd,

en de hiphop cultuur werd vet verspreid.

En toen het in '85 echt begon,

elke zaterdagavond naar Akhneton.

Want discotheken konden mijn interesse niet wekken,

ik ging liever Amsterdamse pioniers uitchecken.

Zoals the Beatmasters en the Smallboys,

the Charming-crew, LTH en Rude Boy.

Damn, die shit was underground,

maar in de states was rap al all-around.

Dus wij meteen vertrekken om de boel uit te checken,

in Amerika en het gevoel was lekker.

Terug in Nederland nu alweer een jaar later,

iedereen rapte en ik kon het niet laten,

Om ook funkie shit in het Engels te gaan bassen,

samen met DJ-Prof het was klasse.

We kickten de Freaky-Freaky-Free-Style shit

en droomden stiekum van een dikke vette hit.

1988 kwam reeds,

en ik weer met m'n Engelse raps naar de States.

Ik liet ze horen naar wat rappers in klompen Compton,-aca