ELISABETH

Wat zou ik jou graag willen zijn.

In een dwangbuis niet in een korset.

Zij snoeren slechts jouw lichaam vast,

mij wordt de ziel gebonden.

Ik leverde strijd

en heb alles gedurfd.

En wat heb ik bereikt?

Niets, niets. cht niets!

En het enige antwoord,

lijkt de waanzin.

En de enige redding,

is de val.

Hoe lokt mij de afgrond.

't Liefste liet ik mij nu vallen.

Waarom huiver ik voor de sprong?

Was ik maar niet voorbestemd

Elisabeth te zijn.

Dan was ik als Titania.

die enkel glimlacht als men zegt:

Ze is geschift.

Ik dans op het koord

en de angst maakt me ziek,

want kijk ik omlaag.

dan zie ik,

Niets, niets, cht niets!

Ik ga tastend verder

met zoekende tred

en word almaar banger voor het

niets, niets, cht niets!

Waanzin zou mij waarschijnlijk

pas bevrijden.

Maar voor waanzin

mis ik de moed.

Ik laat me niet kennen

en hou me maar groot.

Alsof mijn leven meer

dan leugens,

en pijn in zich droeg.

Als was "niets. niets, cht niets"

genoeg.