Hij had zichzelf een kuil gegraven

Ogen vochtig, vol verdriet

Handjes, wroetend in de aarde

Want een schepje had hij niet

Hij had het hazepad gekozen

Maar waar moet een wees naar toe

In de aarde teruggekropen

Weerloos, argeloos en moe



Op een foto in de krant

Een lege kuil met twee agenten

Probleem geklaard, niets aan de hand

Na de winter volgt de lente

Twee agenten bij een kuil

En het tij zal nimmer keren

Men maakt niet graag zijn handen vuil

Maar is nooit te beroerd

Om te poseren



Verkleumd, verstijfd en buiten zinnen

Trof men hem na uren aan

"De mensheid moet opnieuw beginnen"

Zei hij, haast niet te verstaan

Wel, ze gaan weer voor hem zorgen

De aarde van zijn broek geveegd

In een weeshuis opgeborgen

Wachten tot hij zelfmoord pleegt



Krijgt de vrede eens een kans

Bouwt men marmeren monumenten

De koningin legt er een krans

Geflankeerd door twee agenten

De agenten van die kuil



Buigen, wachten, salueren

Men maakt niet graag zijn handen vuil

Maar is nooit te beroerd

Om te poseren



Een kind gevonden of verloren

Wie vangt het op, wie geeft het raad

Men dicht de kuil, men wist de sporen

Een krant waait in een lege straat