Ik had geen enkel uitzicht meer

Mijn leven was verzand

Ik ging naar een zigeunerin

En toonde haar mijn rechterhand

De vrouw begon te beven

En raakte overstuur

Ze zei: "In deze lijnen, hier

Zie ik een lange stenen muur"



"Een muur die dwars door het landschap gaat

Wel vijftien meter hoog

Waar hij begint of waar hij eindigt

Is onzichtbaar voor mijn oog"

Toen gaf ik haar mijn linkerhand

Ze keek ernaar en zei

"Ik zie een vogel in die hand

Die vogel legt een ei"



"De muur is je beperking

Het ei de vrede en het geluk

Als je in je handen knijpt

Dan gaat dat eitje stuk

Je moet zeven keer zeven jaren wachten

En dan, om zeven uur

Krijgt het geluk zijn vleugels

Vliegt het uit boven de muur"



Ik koesterde mijn linkerhand

Zes jaar ging snel voorbij

Tot iemand op die hand ging staan

Hij kraakte als een ei

De waarzegster was op de vlucht

Na een klacht van een client

Ik had geen enkel uitzicht meer

Maar zelfs dat uitzicht went



De muur is je beperking

Het ei de vrede en het geluk

Als iemand op je ziel gaat staan

Dan is je leven stuk

Je moet zeven keer zeven jaren wachten

En dan, om zeven uur

Krijgt het geluk zijn vleugels

Vliegt het uit boven de muur



De muur is de beschaving

Het ei is de natuur

De botsing is een kwelling

Die een mensenleven duurt

Dat is zeven keer zeven jaar wachten

Op zeven keer zeven uur

Ofwel, je hele leven vechten

Met je rug tegen de muur