Geen gras, geen oases, geen fata morgana's

Geen riksja, geen taxi, geen caravan of trein

Wel zonlicht, veel zand en karavanen van stilte

Je hoort niemand roepen



Ik liep al dagen op een zandweg

Had al die tijd geen mens ontmoet

De droogte stond me aan de lippen

De zon scheen door mijn zonnehoed

Mijn handen hingen aan mijn armen

Mijn voeten krompen van de pijn

Het was een hele brede zandweg

Eerlijk gezegd was 't de woestijn



Ik was daarin terechtgekomen

Op zoek naar een stuk eenzaamheid

Niet meer dan erin gelopen

En opeens de richting kwijt

Bij het zoeken naar de uitgang

Dacht ik: eerst hier en daarna daar

Maar het probleem met de woestijn is

Alles lijkt zo op elkaar



Er is een ouwe Disney-docu

Die alleen gaat over de woestijn

Waarin met stelligheid beweerd wordt

Dat er heel veel levensvormen zijn

Wie dacht dat er louter zand was

Zat volgens Disney danig mis

Er groeiden planten, dieren, vogels

Je had er alleen geen vis



't Moet in de studio gedraaid zijn

Zo nam Walt zijn kijkers tuk

Want zo ver mijn oog kon reiken

Zag ik geen mouse, laat staan een duck

Ik zag alleen een verre stofwolk

Maar voor wie loopt in de woestijn

Is dat een heel normaal verschijnsel

Ik dacht niet eens: wie kan dat zijn



Toen kreeg ik een hallucinatie

Ik dreef op een oude autoband

In een oceaan van water

En ik schreeuwde hulpeloos: zand

Zand, zover mijn oog kon reiken

Brandend zand, een oud refrein

Los zand waren mijn gedachten

Ik loste op in de woestijn



Soms neemt een lied een leuke wending

Door een knik in het refrein

Soms dreigt het te verzanden

Vruchteloos als een woestijn

Soms hoop je, als liedjesmaker-acap