De vrouw van Jan de Bakker was gegaan naar een cafe

En nam daar een klein neutje en al heel gauw nummer twee

En binnen tien minuten zat ze al aan nummer drie

En zat een vreemde kerel aan haar knie

En ze zei toen: 'Schenk eens door'

En het cafe dat zong in koor



refr.:

Ja elk leven eindigt in een eikenhouten kist

En er zijn er amper zeven door wie je wordt gemist

Je eindigt toch belazerd, bedonderd en berooid

Dus neem toch alles, alles, alles of nooit



En Jan de Bakker zelf zat al uren in de kroeg

Aan pilsje nummer veertig en hij had nog niet genoeg

Maar zeven borrels later, zei hij: 'het lijkt me wel wat veel

Maar nu iets anders: op naar het bordeel'

En toen riep het cafe

Dan gaan wij lekker mee



refr.



En Jan de Bakker lag nu al een uurtje op die hoer

U weet: met heel veel drank op is het nog een hele toer

Maar twee minuten later viel ons Jantje stil

En toen kwam er van die hoer

Een harde gil

En ja, wat riep dat wijf

Verdomme, hij wordt



refr.