Ik heb je uitgezwaaid, en dacht.

Daar gaat mijn hele leven.

Ik heb me omgedraaid.

Dat je mijn tranen niet kon zien.



Wat ik voelde, dat wist jij.

Dat is altijd zo gebleven.

Toch kwam het moment.

Dat ik je niets meer kon geven.



Ga, misschien vind je ooit de weg terug, maar ga.

Al lijkt me dat wel erg stug, oh ga.

Sluit je ogen, houd je dom.

Ga en vergeet, kijk niet meer achterom.



Ein kus dat was genoeg, en ik zei.

Ben je niets vergeten.

En dat dit nergens op sloeg.

Zoals mijn onverschilligheid.



Een afscheid dat doet pijn.

Dus ik had het kunnen weten.

Jij neemt de tijd met je mee.

Die ik nooit meer zal vergeten.



Ga, misschien vind je ooit de weg terug, maar ga.

Al lijkt me dat wel erg stug, oh ga.

Sluit je ogen, houd je dom.

Ga en vergeet.



Maar nu dat je werkelijk.

Voorgoed gaat verdwijnen.

Lijkt het alsof ik in het diepe val.



Jij laat een leegte in me achter.

Die niemand op kan vullen.

Ik zeg niets, je weet dat ik je missen zal.



Vergeet me nu maar vlug, ga.

Vind je ooit de weg terug, ga.

Het is over, het is donker, ga.