Waarom herken ik altijd de solitaire prins

Met zijn glimlachende gang in het spitsuur

Waarom herken ik altijd de morgenkoningin

Als ze verdwaald is

En ze mij aankijkt om een vuurtje

Waarom herken ik altijd de allerjongste koning

Als hij gluurt door de hekken van het speelkwartier

Waarom herken ik altijd de verwaaide keizerin

Aan de haven met haar ogen op 'blijf weg, laat me hier'

Waarom verduur ik altijd de patser-bastaard in het lawaai

Met zijn moppen van het oude lendewater

Waarom verzwijg ik altijd de valstrik, die ik verfomfaai

Om de mond te snoeren van een voze prater

Waarom kroon ik altijd 't geluk in oude lompen

Waarom strooi ik mijn bloemen op de straten

Om zo de donkere weg te wijzen naar mijn warm kasteel

Want dat ligt nu zo verlaten