Ik werd onzeker. Ik begon enorm aan mezelf te twijfelen

En de volgende ochtend, ik weet het nog goed, de volgende ochtend, ik werd

wakker, deed een plas, stond op en dacht: "Verrek, het moest andersom"

Terwijl ik het verschoonde, kreeg ik enorm veel zin mezelf van kant te

maken. Ik twijfelde verschrikkelijk aan mezelf. Ik had bevestiging nodig en

ben daarom naar de jaknikkers in Schoonebeek gegaan

Ik zei tegen zo'n jaknikker: "Heb jij dat ook wel eens, dat je 's

morgensvroeg wakker wordt en dan al gelijk enorm veel zin hebt om jezelf

van kant te maken?"

"Nee", zei de jaknikker

Er kwam een man voorbij op de fiets. Ik schopte hem van de fiets. Ik zei

tegen hem: "Heeft u dat ook wel eens, dat u 's morgensvroeg wakker wordt en

dan al gelijk enorm veel zin hebt om jezelf van kant te maken?"

"Nee", zei de man, "Ik ben een avondmens. Bovendien is zelfmoord plegen wel

het laatste wat ik zou doen"

Ik trok mijn pistool. De man sprong op de fiets en riep: "Ik haal de

politie erbij!"

Ik richtte het pistool op mijn slaap en zei: "Nou, die komt dan mooi te

laat... Want ik heb een onmogelijke liefde. En zonder haar kan ik niet

leven"

Het leek erop dat ik een schot in het gezicht had overleefd. Ik kon het

haast niet geloven. Maar toen ik na tien dagen nog geen

ontbindingsverschijnselen begon te vertonen, toen moest ik het wel geloven

Voor alle zekerheid ben ik toch maar even naar het ziekenhuis gegaan. Ik

werd daar in dat ziekenhuis gelijk op een brancard gesmeten, de

operatiekamer ingereden en op de operatietafel gekwakt. De chirurg sneed

mijn buikholte open, haalde de darmen eruit en zei: "Zo, dat is dat, wat

mankeert deze man?"

Ik zei: "Ik voel mij een depressief"

"O ja? Dat is niet leuk he?"

"Nee, dat is niet leuk"

"Nog lichamelijke