Koos is de kat bij de stadsschouwburgdeur.

Zichzelf stelt - dat heerschap, vergeef dat ik zeur,

als Abrikoos voor, iets zo hopeloos

als titulatuur dat we 't houden op Koos.

Hij is sjofel van vel en zo dun als een lat.

En zijn poot beeft of hij net een attaque heeft gehad.

O, als jongeling hevig begeerd als partij -

maar nu kijken de muizen zelfs aan hem voorbij.

Nee, zijn faam mag dan ietwat verblijkt zijn sindsdien,

maar je had hem, zegt hij, in zijn jeugd moeten zien.

Ambieert hij met vrienden gezelligheid,

(in een hoek van de kroeg is hun sociteit)

dan worden ze, mits iemand anders betaalt,

op wapengekletter van eertijds onthaald.

Want hij was een vedette - ah! Superieur.

En hij stond naast van Dalsum, hij stond naast Laseur.

En dan volgt zijn succes in de engelenbank:

het publiek overstemde daar ooit eens de claque.

Maar zijn grootste creatie, daar loopt het op uit,

was Schorreschierschaduw, de schele schavuit.

Ik heb in mijn tijd echt van alles gespeeld,

van een tienkoppig koor tot een sprakeloos beeld.

Ik kon improviseren, ik schmierde gesmeerd,

daar had Salomo's kat niet voor doorgestudeerd.

Als de wijze kater had ik het record:

En of twee repetities, dan zal ik al snor.

En een stem dat ik had, de gehardste schoot vol,

als ik die op liet klinken in hoofd- of bijrol.

Stond een bed op de bhne, dan muntte ik uit

in stil spel, want ik gaf als amant geen geluid.

berhaupt wat stil spel betreft, niemand bezat zo'n talent en mimiek voor de doofstomme kat.

Maar mijn grootste creatie, ik zet het ronduit,

was Schorreschierschaduw, de schele schavuit.

Wel, trakteert iemand hem op een pijpje lichtbier,

dan vertelt hij misschien hoe hij optrad naast Knier.

En zowaar voor haar inviel, op zekere