Eg e ein malar. Gi meg torg og smau

og trengsel. Gi meg mennesker så leve

forkrøpla liv, ein villkatt så e dau,

ein ærlige arbeidsmann så står og streve.

Eg eige tusen fargar. Me palett

og pensel ser eg godt. Alt har eg sett.

Det vakraste e ekta, ikkje fraser.

Ein e’kje fant om ein e kledd i laser.



Eg like ikkje skreddarsydde menn.

Eg kan’kje mala støvfri mannekengar.

Eg like ikkje uvenns gode venn

og kler så alltid henge på ein hengar

i fylte garderobar. Eg har fått

min egen barndom basta i et slott!

Eg like skjeive typar, trøtte slavar

med rynketekst av skitne, små bokstavar.



Eg like ikkje medvind, gratis fart.

Eg like ikkje motstandslause dagar.

Eg kan’kje mala kvitt så aldri svart

har sota med fortvilelse og plagar.

Eg like ikkje gudelige glis

så telle penger. Fins et paradis,

då må det vær’ for horene og skyggen

så prektigheten alltid vende ryggen.



Eg malte på Montmartre i Paris