Eens was er een tijd dat de lucht die ik snoof

Fris was, me vrijheid kon geven

De lucht was de hemel en God mijn geloof

En ik zong er van 'mens, durf te leven'

De hemel was blauw, wat was ik nog groen

Bedrijvig nijver gedreven

Ik kon het niet laten te veel te doen

En ik zong er van 'mens durf te leven'



Die naieve tijd van niets aan de hand

Tot ik leerde schrijven en lezen

Met Marx kwamen de jaren en het verstand

Door hem heb ik God afgewezen

Opium van het volk was het woord

Ik kon in iets anders geloven

De strijd voor de klasse, God stikte de moord

En met hem de filosofen



We kregen het goed, nog beter en best

Door macht en door geldzucht gedreven

Hebben we lucht en water verpest

En we zongen van 'mens, durf te leven'

Gedreven door doodsangst deed iedereen mee

Om, wat erin zat, er ook uit te halen

Uitgehold, opgefokte degeneree

Verlamd door de angst om te falen



Dit was mijn lied en nu de moraal

Laat niet doodsangst je leven bederven

Je wil is maar klein en het gaat als het gaat

Ik wil zingen van 'mens, durf te sterven'

Want je leeft maar een keer, je gaat duizend keer dood

Wat zullen je kinderen erven

Idealisme, de zilveren vloot

Ik wil zingen van 'mens, durf te sterven'