Fantine

Eens toonden mannen

Zich je vriend,

Met de stem aangenaam,

Met het woord jou behangend.

Eens was de liefde groots en blind

En de wereld een lied

En het lied klonk uitdagend.

Maar op een dag

Ging alles mis.

Mijn droom,

De hemel was nog blauw

En mijn bestaan

Vol hoop en leven.

Een liefde die nooit sterven zou.

En God die alles zou vergeven.

Toen was ik jong en onbevreesd.

Nog niet van werkelijk

Doordrongen

Het leven was een zorgeloos feest

De wijn geproefd

Het lied gezongen.

Maar de tijger in de nacht

Gromt als ingehouden donder

Als hij hoop aan stukken scheurt

En jouw droom tot schande maakt

Een zomer heb ik hem geloofd

Hij sliep naat mij

't Was als een wonder

Hij heeft mij

Van m'n jeugd beroofd.

't Werd herfst,

ik ben alleen ontwaakt.

En in mijn droom haalt hij zijn bruid

Nog steeds wil ik hem alles geven

Niet alle dromen komen uit

Niet iedere storm

Kun je overleven...

Mijn droom zo anders dan de hel,

Waain ik ben gedoemd te leven,

Waarin geen enkele hoop

Meer gloort.

Het leven heeft

Mijn droom vermoord.