Je vroeg op een avond wat me nog bijstond

Van onze ontmoeting, die allereerste keer

Ik zat op de bank een beetje te zappen

En zei onverschillig: "Dat weet ik niet meer"

Toen, dwars door de puinhoop van nieuwe clips en quizzen

Die avond weer terugkwam, geheel onverwacht

Hoe je eruit zag ben ik vergeten

Maar niet dat je binnenkwam en ik dacht



Natuurlijk, zo kom je binnen

Wie gelooft in de liefde

Kent het juiste moment

Toont onschuld en schoonheid

Zonder te schromen

Die is volkomen natuurlijk



Je vroeg laatst in bed, je hoofd op mijn schouder

Wat ik nog wist van die allereerste keer

Ik probeerde te lezen, bladzijden geleden

En mompelde slaperig: "Dat weet ik niet meer"

Maar onder de dekens werd mijn lichaam klaarwakker

Ik pakte jouw hand, mijn gids in de nacht

Meer weet ik niet, ik was onzeker

Liet me leiden door jou, en ik dacht



Natuurlijk, zo laat je binnen

Wie vertrouwt op de liefde

Kiest het juiste moment

Zoekt lust en begeerte

Zonder te schromen

Vindt dat volkomen natuurlijk



Natuurlijk

Liet ik je staan

Vergat ik te troosten

Keek ik vreemd op als je vroeg

"Hou je van mij"

Toen ik eens op een nacht

Vol zelfmedelijden

Diezelfde vraag snikte

Was ik niet eens verrast

Toen je zei: "Ja, natuurlijk"



Ik lag in 't ziekenhuis, na een operatie

Tripte op morfine in de grip van de pijn

Ik gleed naar beneden, in een tomeloze afgrond

Ik dacht: als ik dood moet, laat dit het dan zijn

Ik liet mezelf gaan, niet eens ontevreden

Liep ik mee met de dood en passeerde een brug

Ik wist niet waar je was, ik wilde je roepen

Maar ik had geen stem meer, ik kon niet terug



Natuurlijk kwam jij binnen

Wie zich laat leiden