Ik schreef je duizenden gedichten lieve lieve

Ik ken ze allemaal nog uit mijn hoofd

Net zoals jouw urenlange brieven

Waarin je mij een rozentuin belooft

Ik weet nog hoe we wandelden in Zandvoort

Zonsondergang en een nog warm strand

Jij gaf mij op al mijn vragen antwoord

En kneep daarbij zachtjes in mijn hand

Nu, zeven jaren later, weet ik niet wat ik wil

We zwijgen allebei, het is zo angstaanjagend stil



refr.:

Niks meer te vieren. Niks meer te vieren

Er is echt niks waarmee ik jou nog kan versieren

De koek is op, er liggen kruimels op de plank

We zitten elke avond verslagen op de bank

Ik weet niet waarmee ik jou nog kan versieren

Er is niks, maar dan ook echt niks meer te vieren



We liftten naar Venetie en Londen

We sjouwden dwars door Rome en Parijs

Uitgelaten als twee jonge honden

We gingen over halve nachten ijs

We zagen alle kroegen, kathedralen

We zagen enkel vuur en nog geen as

Ik vertelde jou fantastische verhalen

Waarin elke minnaar overwinnaar was

Nu, zeven jaren later, zijn we aan elkaar gewend

En we denken allebei aan het sluiten van de tent



refr.



Nu zijn wij twee kinderen later

En zwijgen tot het middernachtelijk uur

Dan kijken we jaloers naar onze kater

Die gaat na het laatste nieuws op avontuur

Je vraagt of ik de asbakken wil legen

Terwijl jij jezelf lui de trap op gaapt

Ik kom jou vannacht niet meer echt tegen

Ik weet als ik boven kom dat je al slaapt

Maar volgens jou, mijn liefste, is er met ons niets mis

Omdat het bij alle vrienden precies hetzelfde is