Oud en afgedanktIn een straatje zonder bomen

Zit ze voor het raam

Door niemand serieus genomen



Oud en weggedaan

Zelfs door haar eigen zonen

Die met hun vrouw en kinderen

Vier straten verder wonen



Alleen met haar verjaardag

Dan komen ze nog aan

Maar vorig jaar toen zijn ze

Na een uur al weggegaan



Oud en afgedankt

In een flat met kleine ramen

Herkent hij de gezichten wel

Maar herinnert zich geen namen



En hij zou wel willen schreeuwen

Van de eenzaamheid en pijn

Z'n einde is z'n troost

Want dan zal alles anders zijn



Afhankelijk en eenzaam

Niet in de maatschappij

Rennen we in sneltreinvaart

Aan hem en haar voorbij



We denken niet aan later

En houden ze maar klein

Totdat we zelf ook oud

En heel erg eenzaam zullen zijn



Oud en afgedankt

Slijt hij z'n tijd met dromen

't Bezoekuur is voorbij

En ze zijn weer niet gekomen