Snauwtijger was een macho kat

die meevoer op een aak:

waar hij ook kwam, die woeste kat

verdomd, het was weer raak.

Van Overschie tot Lobith lag

zijn helse werkterrein,

bij iedereen stond hij bekend

als "Nijdas van de Rijn".

Hij was, om kort te gaan,

niet uit op cameraderie;

zijn jas was kaal en mottig,

hij droeg plooien op zijn knie;

n oor was wat afwezig - waarom, hoeft geen betoog -

hij zag de boze wereld aan

met n balsturig oog.

De boeren van Alblasserdam

verbleekten bij zijn naam;

tot Culemborg en Puttershoek

verspreidde zich zijn faam.

Snel werd 't hoenderhok vergrendeld,

de domme gans gevat,

als 't langs de uiterwaarden klonk:

"Snauwtijger is op pad!"

Wee het kanariepietje,

dat klapwiekend ontsnapt;

wee de te dikke pekinees,

waar Snauwtijger naar hapt.

Wee, wee het stekelvarkentje,

verdwaald op een vreemd dek,

en wee de kat, ja elke kat,

dicht bij Snauwtijgers bek!

Zijn gal gold evenwel het meest

de kat uit een vreemd land;

die met een vreemdelingenpas,

daar was hij op gebrand.

De Abessijn en Siamees,

zij vreesden hem vooral.

Het was een Siamees geweest,

die hem zijn oor ontstal.

Het was een stille zomernacht,

de maan keek teder neer.

De aarde wiegde loom en zat,

de schuit lag bij Aalsmeer.

Ze schommelde en schommelde,

als in een visioen

en ook Snauwtijger wou wel eens iets

aan zijn gevoelskant doen.

Chiela?

Mi amore!

Sone Qui.

Op de voorplecht van zijn vaartuig

zat Snauwtijger zich alleen

en intens te concentreren

op Mejuffrouw Gillebeen.

Al z'n wilde mede-jantjes

waren onder zeil gegaan.

Zie: daar sloop het Siamezenvolk

in jonk en sampan aa