Een verre klok slaat twaalf uur

Het leven went wel op den duur

Maar grote goden

Er is zo nu en dan een nacht

Dan sterf ik door een helse macht

Wel duizend doden



De winden razen en het spookt

En de herinnering bestookt

De lieve vrede

Ik hoor het kraken van de trap

Ik hoor de akelige stap

Van het verleden



Spoken

Spoken met verwijt

Spoken

Uit de weggetikte tijd

Zoveel dagen niet geteld

Zoveel fouten nooit hersteld

Zoveel woorden nooit gesproken

Spoken, spoken, spoken



Er zweven schimmen in 't rond

Er rijzen reuzen uit de grond

Om me te kwellen

Ze braken vuur, ze spuwen bloed

En ik begrijp maar al te goed

Wat ze vertellen



Ze roepen: Slecht! Mislukt! Verkeerd

Ze blijken alles gefundeerd

Van me te weten

M'n knoeierij, m'n jaloezie

Ze kennen alle dingen die

Ik wou vergeten



Spoken

Spoken met verwijt

Spoken

Met weemoedigheid en spijt

Zoveel lessen niet geleerd

Zoveel liefdes genegeerd

Zoveel vriendschappen verbroken

Spoken, spoken, spoken



Ik hoor het kraaien van de haan

De nieuwe zon heeft langzaamaan

Zijn licht ontstoken

Het leven went wel op den duur

Maar nu en dan, om twaalf uur

Komen de spoken