Van Zonderen!

Van Zonderen, een wonderkat,

hij zondigt ondergronds -

Een meesterbrein is hij, jawel,

de wet geeft hij de bons.

De sterke arm negeert hij straal,

de dienders hebben pech:

want war iets aan de knikker is -

Van Zonderen is weg!

Van Zonderen, van Zonderen,

geen kat is als van Zonderen.

Hij tart de wet der zwaartekracht,

is nooit te overdonderen.

Het is niet dat ik fakirs hun

verdwijntalent ontzeg.

Maar vindt een overtreding plaats -

Van Zonderen is weg!

Ook al zoek je in frigidaires.

Of bij het broodbeleg.

Maar geloof me op mijn erewoord -

Van zonderen is weg.

Van Zonderen, een rooie kat,

broodmager, met een tic.

Je herkent hem vast en zeker aan

zijn diepe, holle blik.

Veel denkrimpels vertoont zijn kop

zijn schedeldak puilt uit.

Zijn snor zit danig in de war,

een stofnest is zijn huid.

Zijn kop wiegt spiedend heen en weer,

zoals een slang dat doet.

Hij slaapt, denk je: vergeet het maar,

er wordt iets uitgebroed.

Van Zonderen, van Zonderen,

geen kat is als van Zonderen.

Een monster in een poezenpak,

hij weet je te bedonderen.

In 'n steeg zie je dat loeder,

op de openbare weg.

Maar waar iets uitgespookt wordt,

ah, van Zonderen is weg!

Naar buiten toe lijkt hij inbraaf

(al kaart-ie niet sportief).

En je vindt zijn pootafdrukken niet

in 'n Interpol-archief.

En ging er eten op in rook,

zijn goeden ringen zoek.

Of is ineens de melkkan leeg,

een Peek bleek als een doek.

Of de serre ligt aan diggelen

en de palm hangt in de heg.

Dan is het mirakel daar,

van Zonderen is weg!

Van Zonderen, van Zonderen,

geen kat is zo'n bijzondere.

Geraffineerd van boven en