AIDA

Nu moet ik zeker aan de goden

vragen: o, sta me bij...

Maar dat is niets voor mij.

Wat ik doen moet zal ik doen,

en mijn lot zal ik dragen;

'k ga mijn eigen weg, zelfstandig

en vrij.

Makkelijk genoeg,

ik vergeet dat ik hem liefheb,

makkelijk genoeg, het is mijn hart,

maar daar spreekt.

Alles gaat voorbij en waarom

wachten op het einde

als de passie dooft

en alle tover is verbleekt?

Vergeet hem,

vergeet hem.

Makkelijk genoeg, ik vergeet dat

ik hem kende,

zijn gezicht, zijn lieve lichaam, en

zijn handen en zijn geur...

Liever nu de vrijheid dan een leven

lang gebonden,

liever nu de breuk dan de

vernederende sleur.

Vergeet hem,

vergeet hem.

En o, ik zal hem haten als in

maanbeschenen nachten

verlangen naast mij kruipt in mijn

van god verlaten bed,

die dwaze hang naar warmte, en

naar veiligheid en liefde;

alles wat ik wilde, ik ontsrping

de dans maar net...

Vergeet hem,

vergeet hem voorgoed.

Ik hoef alleen te denken aan

een volk en aan een vader,

zo sterk en zo verraden door

een aanval in de rug.

Dat is dus de dank voor

onze offers aan de goden;

n mment geluk, en dan zeggen: geeft terug.

Vergeet hem,

vergeet hem.

Al zal ik van hem houden tot het

einde van mijn dagen,

een hoger, ander doel zegt dat ik

hem moet laten gaan.

Dat is geen ontkenning,

geen verraad, dat is genade,

de goden kijken toe, ik heb het

bijna al gedaan...

Vergeet hem,

vergeet hem voorgoed,

vergeet hem voorgoed,

vergeet hem voorgoed.