Er was een tijd voor ik jou kende

dat ik leeg maar vol ellende

vloekend op de hele bende

in een kroeg te wachten zat

tot het meisje van mijn dromen

op een dag voorbij zou komen.

En ik liet mijn tranen stromen

als ik weer een kater had.

En dat mijn geliefde vrienden

waarmee ik de muzen diende

en geen rooie cent verdiende

ook al had ik nee gezegd

's avonds aan kwamen gelopen

om een praatje aan te knopen

en dan 's morgens straal bezopen

op de stoep werden gelegd.



Er was een tijd dat ik het meeste

te vertellen had op feesten

waar ik met verlichte geesten

vaak de politiek besprak.

Waarin wij ons nooit vergisten,

mensen die het beter wisten,

waren allemaal fascisten

die het aan verstand ontbrak.



Toen ik naar mijn navel staarde

en mij communist verklaarde

en met alle andere baarden

op de bom te wachten zat.

Toen die maar niet wilde vallen

hoorde men al spoedig lallen

en we lagen met zijn allen

wereldvredig op de mat.



In die tijd kon ik de vrouwen

met een kennersoog beschouwen

en ik wilde nimmer trouwen,

want dat kwam me niet van pas.

'k Wilde enkel samenwonen

met een zwartgeklede schone

om de burgerij te tonen

hoe ruimdenkend ik wel was.



Maar het was niet te vermijden

dat ik eenzaam was bij tijden

zodat ik vertwijfeld vrijde

met een meisje van ballet.

Elke schoonheid snel verdorde

's morgens bij het wakker worden

met de peuken op de borden

en de kruimels in het bed.



Op een dag kwam ik jou tegen,

lief en klein en zo verlegen,

druipend in de lenteregen

in de grote vreemde stad.

Jij wist niets van provoceren

en je wilde me bekeren

en ik liet me alles leren-