RUDOLF

Hoe vaak heb ik

Gebeden, dat jij met me sprak.

Wat hoopte ik

dat jij 't zwijgen opeens verbrak.

Jouw grote angst,

dat ik teveel op je lijk,

maakt jou gevoelloos,

maakt alles doelloos.

't Is net of de wereld bezwijkt.

Was ik jouw spiegel maar.

Zag jij jezelf weerkaatst in mij.

Dan viel 't jou niet zo zwaar

om te verstaan, wat ik niet zei.

Maar jij negeert me,

omdat jij jezelf in mij herkent.

Je haalt me aan

en stoot onverbiddelijk af.

Kijk ik je aan,

dwaalt jouw blik weer

onmiddellijk af.

Wij zijn vervreemd

en toch zo intens verwant.

Ik geef een teken,

ik wil je spreken.

Er rijst een onzichtbare wand.

Was ik jouw spiegel maar.

Zag jij jezelf weerkaatst in mij.

Dan viel 't jou niet zo zwaar

om te verstaan, wat ik niet zei.

ELISABETH

Wat kom je doen hier, bij mij?

Wat zoek je hier?

RUDOLF

Moeder, ik heb je nodig.

Ik kom in angst en nood.

Het leven heeft me zwaar

bezeerd.

En het gevaar is groot.

dat mij de wereld straks onteert.

Alleen mijn moeder

biecht ik eerlijk op

waarom het gaat.

Ik zie geen uitweg meer

ELISABETH

Ik wil hier niets van horen.

RUDOLF

Hofintriges worden mij fataal.

Mijn lichaam doet me zeer

ELISABETH

Kom mij niet meer storen.

RUDOLF

En nu dit afschuw'lijke

schandaal.

Alleen als jij nu

de Keizer mild stemt,

is het nog niet te Laat.

ELISABETH

De Keizer hoort bij het verleden.

'k Heb alle banden

doorgesneden.

Ik vraag nooit iets.

En doe 't ook niet voor jou.

RUDOLF

Dus je laat me in de steek?